Στην περίπτωση που ένα πρόγραμμα είναι μεγαλύτερο από την κύρια μνήμη ή από το τμήμα της κύριας μνήμης που διατίθεται γι' αυτό, χρησιμοποιείται η τεχνική της ιδεατής μνήμης. Η βασική ιδέα πάνω στην οποία βασίζεται η ιδεατή μνήμη είναι η χρήση ενός τμήματος του σκληρού δίσκου σαν μια λογική επέκταση της κύριας μνήμης.
Το λειτουργικό σύστημα σε συνεργασία με το κατάλληλο υλικό κρατάει στην κύρια μνήμη εκείνα τα τμήματα του προγράμματος που χρησιμοποιούνται και τα υπόλοιπα τα διατηρεί στο δίσκο, τα οποία μεταφέρονται στην κύρια μνήμη όταν ζητηθούν. Τα προγράμματα χρησιμοποιούν ιδεατές διευθύνσεις και όταν αυτά εκτελούνται, το λειτουργικό σύστημα σε συνεργασία με το υλικό αναλαμβάνει να μετατρέψει τις ιδεατές διευθύνσεις σε πραγματικές. πής.